Është nëpër venat e qytetit që gjen esencën e vërtetë njerëzore. Ajo që shfaqet “në qendër” nuk është veçse një kartolinë mashtruese. Janë “rrënxat” e një vendi që zbulojnë identitetin real të tij.
New Yorku i vërtetë nuk fle. Vërtet, nëse ecën natën dëgjon saksofonin jazz që qan nga një dritare e zymtë. Do të shohësh plehra, të pastrehë, grupe djemsh qosheve. Do ndjesh aromat e çdo kombi nga çdo dritare. Në një rrugicë të vetme do gjesh të mirën dhe të keqën e gjithë botës. Do të dëgjosh ndonjë të sharë shqip. Graffiti nëpër mure, nuk janë veçse gazeta e rrugicave dhe ndjen gjithë dhembjen, zëmërimin dhe lodhjen e të rinjve që janë plakur para kohe.
Realiteti sade. Pa garnityra e zbukurime. Ku njeriu i braktisur në xhunglën e egër provon të mbijetojë. Dhe po … ka akoma poezi.
Picture by noascriptum
