I pashmangshëm herët a vonë. Autobusi mbetet akuariumi ku takohen njerëz që ndryshe nuk do të ishin puqur kurrë. Autobusi është për mua torturë dhe zbavitje.
Herën e fundit për të shkuar në destinacion m’u desh të prisja gati një orë për të hipur në automjetin e cili nuk mbante më. Ishim kaq shumë sa nuk mund të lëvizje, frymëmarrja ishte e tepërt. Sa gjynah më erdhi për veten, për të gjithë. Atje ngjeshur -ngjeshur pësuam një shkrirje. U bëmë një. Kisha disa djem prapa që ulërisnin se donin të zbrisnin. Një grua goxha e mbajtur bezdisej nga unë … që nuk dija ku të shkoja. – Na shtype – tha. Kërkova falje por me sa duket nuk mjaftoi. Unë shtyja se më shtynin …
Nuk ka edukatë, etikë, shtresë shoqërore, ndjesi njerëzore që mos të shtrembërohet kur je nën trysni. Të gjithë dalin nga vetja e nxjerrin më të keqen. Kthehemi në bagëti.
Sharjet, ulërimat, fjalët ordinere, pëllitjet … janë porsi djersa, të pashmangshme.
Ja që mban erë autobusi, nga pjekja e mishit dhe nga shpërbërja njerëzore.
Disa gjëra nuk do të ndryshojnë kurrë.
