Blog

Të gjithë vetëm, të gjithë vetëm.

Stolat i gjej bosh. Jo të gjitha.

Djali vjen nga një familje e mirë, i pastër, i rregullt, veshur bukur, i përhumbur nga sëmundja mendore. Shikimi i tij, bosh.

Gruaja vjen vërdall më peshore në çantë, e frikësuar. Ndërron vendin herë pas here. Peshorja rreziku më i madh i këtij metropolit të ri. Ikën nxitimthi, lë hapësirën bosh.

Është një burrë i ri, po pin cigare ethshëm, po pin dhjetra cigare. Arrij akoma ta dalloj në renë e tymtë që krijon rreth tij. Po ndërton një mur tymi të me err sytë e mos të shoh shpirtin bosh?

Pleqtë, ah pleqtë! Luajnë domino. Më duket sikur janë po të njëjtët prej dhjetë a njëzetë vjetësh. Sikur ata kanë qënë atje e atje do të mbeten… Shpërndahen, zënë secili nga një stol duke lënë një vend bosh.

Vrapuesit, më pajisjet e tyre të reja e të marra për të matur zemren, hapin, kilometrat, kaloritë. Unë që mezi mas orën, pyes veten a e masin dot këta jetën bosh?

Heshtja thyhet nga stoli i të rinjve që bëjnë sikur thurin plane për një të ardhme të pazgjidhur. Zhvillojnë tema, ide dhe çështje. A thua kanë kuptuar çdo gjë. Në fakt shpejt do të ndahen, heshtja do të përhapet në mendjen e tyre. Pyetjet e tyre nuk do të kenë përgjigje, do të ndryshojnë pyetjet. Vetëm pas disa stinë do të përfundojnë te liqeni një e nga një në stola të ndryshme, të vetmuar dhe bosh.

Të gjithë së bashku vetëm. Të gjithë së bashku bosh. Të gjithë të radhitur secilin në stolin e vet më një vend në krah bosh.

Lexo edhe Nuk mësoi kurrë biçikletën