Italia ime nuk është vendi ideal, as më i bukuri në botë, Italia ime ju them unë ç’është:
Italia ime ka një bukuri të pacipë. Është e hapur, e qeshur, flirtuese. Imponohet si një kafe e fortë në mëngjes. Ajo vjen erë sapuni nëpër lagje të vjetra, e jo parfumësh të shtrenjta siç shet mend televizori. Të dielave akoma, akoma për pak, salcëdomatja mbretëron. Vera e mirë pushton zemrat e banorëve nervoz, thonjëngrënës kompulsiv. Të deh po kaq bukuria, mbijetesë e vetme e burokracisë. Gatuhet, gatuhet përditshmëria me zjarr të avashtë. Flitet, oh Zot, sa flitet dhe të gjithë përnjëherësh. Qeshet, oh sa qeshet, ëmbël si akullorja. Qahet, edhe në këtë parajsë arti, përfundon ngushëllimi me aperitiv…
Italia ime II
Ajo flet një lëmsh dialektesh, dhe jo nuk merren vesh fort mirë me njëri-tjetrin e megjithatë, është -vetëm- në tavolinë që bashkohen italikët, ritualisht sikur të jenë një fis i vetëm. Italia ime është e të rinjve që rrinë në parmakë “belvedere-sh”, rrugicash të ngushta, e përqafohesh qosheve, e puthesh poshtë harqeve dhe nuk fshihesh hiç! Italia ime ndalet në kohë dreke, dëgjohen veç zhurma pirunjsh e pjatash. Italia ime, mos u mërzisni, ka espresso-n më të mirë. Seç të ndërron çehren kjo tokë-çizme që mua gjithmonë më vë shkelmën.
Italia ime III
Sot është e diel, dhe ka tufa italikë që mblidhen për të ngrënë, ca te gjyshja ca në restorant, pas kishës apo pas gjumit të vonët. Për ditë diele ka akoma njerëz që mundohen të vishen bukur. Rrugës kanë ardhur provincialët, e habiten se në bulevardin kryesor ka më shumë të ardhur… Rrobat janë nderë pothuajse kudo, se sot pushim dhe diell, e kupton vetë ç’fat amvisash. Italia sot është pak më ndryshe se ç’qe, e quajnë “të kontaminuar”. Është e përzier, është e ngjyrosur me stampa afrikane. Gjyshërit janë në dorë të ballkanikëve, nga një shtëpi vjen era kërri. Midis Pizza-s dhe Gelato-s qëndron Kebap Hallall. Italia ime është “Tokë e mesit” ku të gjithë takohen, të gjithë ikin. Është një lëmsh i bukur mesdhetar ku spikat ende identiteti i gurëve antikë. Aty deti përherë ka pritur, çezmet kanë shuar etje, porti ka dhënë lamtumira. Aty mbetet një grup njerëzish që ushqehet me kaçurela brumi e ruajnë të qenit “italian”.
Italia ime IV
Dhe në fund, do ju them për Italinë që njoh vërtet unë, dhe që ajo më njeh mua. Ajo është në fund të saj, apo në fillim të botave jo aq të largëta? Ajo ka një ujë që buron njerëz, e vijnë, vijnë vazhdojnë vijnë. Trupa që herë mbrin të zbrazur, herë u zbrazet shpirti më vonë. Një diell i plotfuqishëm që pjek e djeg e unë si e marrë e kërkoj. E kërkoj edhe nëse ia di pasojat, e preferoj të digjem se sa të gjej hijen. E mua nuk më ka dashur shumë, se nuk më ka nxirë kurrë si vajzat e të tjera zeshkane, por ma ka zhuritur shpirtin. E kur zhduket në darkë e i lë vend hënës së madhe, ia kthej nxehtësinë mbrapsht.
Nuk ka male në këtë vend, ka vetëm qiell. Qielli ti mbush sytë, kaktuset ti shpojnë. Gjinkallat të tregojnë përralla, unë u bësoj atyre. E nëse të bie të kalosh në këtë cep të shpirtit tim, do gjesh pak ashpërsi por shumë bukuri. E dashurohesh mjaft mirë me pulëbardhat që mundohen të thonë fjalë, me të nxehtin që ti than lotët shpejt e shpejt. Dashurohesh, me të gjithë e me çdo gjë, se nën këtë dritë mesdhetare nuk ke si bën ndryshe. Është një tokë sensuale, tokë ritmesh, tokë e begatë edhe pa ujë. Është një mashtruese ndjesish, të bën për vete në shkretëtirë dhe të hedh në det.
PS: Më dëgjo mua, nëse nuk do të biesh në dashuri në Itali, mos dëgjo kolona zanore të Morricones!
Lexo edhe Shtëpitë e mia
