Ndoshta i njeh, ndoshta je ti, nëse jo më lejo të ti prezantoj.
Ajo është Ava
Lumturia e një femre mund të jetë therëse, kur ajo meriton më shumë por kënaqet me aq sa ka, kur nuk merr aq sa mundet por aq pak sa i duhet. Sikur do ta kursejë jetën, a thua mos ti mbetet borxh. Merr çfarë ka mbetur, refuzon sigurisht madhështinë…Sepse nuk i duhet më…
Ava qesh, me të madhe! Trajton jetën me qesendi. Pendesat i përqesh duke tallur edhe pak veten.
Avës, nuk i mbetet gjë veç se të shtrydh deri në fund lëngun e jetës, i cili së fundmi është bërë i thartë si ironia e saj.
Piktura Vittorio Matteo Corcos
Ajo është Lucille
A e njeh?
Ajo ka lindur e plakur, rreth 80 vjeçe. Kur ishte shumë e vogël bënte jetën e një plake. Dinte të përshkruante dhe të duronte dhembjet e një jete të lodhshme. Ndërsa rritej, sa ngadalë, shtati i qe krusur dhe ndër vite iu drejtua. Në rini, barra e plakjes u zëvëndësua me peshën e përgjegjësive. Njëra pas tjetra, kokër me kokërr, sikur të ishin qershi, haheshin e kapërdiheshin me të gjithë bërthamë, një hall pas tjetri. Qershi të tharta, sigurisht të pabëra.
Lucille, gjeti nja dy libra, jo shumë, për ta mbajtur shpirtin gjallë. Nisi të këndonte, të ndjente jeten ndër flokë, ti buzëqeshte vetes…
U zgjua, dhe të gjithë të njohurit, ishin plakur tmerrsisht. Rrudhat dhe mishrat ishin aq të rëna sa nuk i njohu dot. As nuk donte ti njihte, në fakt. Tërë jetën kishin qenë smirushë…
E sa më shumë kalonte koha ajo rinohej… Pa inat me kohën
Ajo, ishte më e re se kurrë. Tani kishte mësuar se sa e bukur ishte kur të tjerët e shpërfillnin. Se sa e fortë, kur asnjë i jepte dy lekë.
Sa pak dinte në fillim, në fund, gjithçka iu sqarua kthjellshëm.
Në ato sytë e përhumbur, të nxira nga lodhja sigurisht, të lindesh plakë dhe të përfundosh fëmijë nuk është e lehtë, gjeje të gjitha të vërtetat në formën më të pastër të dyshimit.
Kur të gjithë përreth, po sfilteshin prej plakjes, ajo natyrshëm tha: unë linda!
Piktura Vittorio Matteo Corcos
Ajo është Tesla
Grimcat që mbeten të pacënuara dhe imtësisht të egra, kujdes jo të egërsuara, të një femre, përbëjnë botën hapsinore të saj. Ajo si universi nuk pret të jetë e studiuar, as kuptuar, pushtuar – aq më pak. Nuk pret asgjë! Ajo, kombinim i ndërlikuar forcash të tërheq po aq sa të shtyn…
Ty të dëshiron harmonishëm pa u përplasur me të.
Tekla, nuk donte të merrte çfarë i jepje sepse sigurisht jepte më shumë se ç’i ofrohej dhe më shumë domëthënie i jepte asaj që merrte befasisht. Femrat duhen befasuar. Sidomos ato që arrijnë të parashikojnë e të parashtrojnë, ato që ndjejnë e parandjejnë…
Ajo, përziente koktej fjaloresh, një fjalë e huaj peshon dhe bukur kur duhet, një tjetër akademike e pse jo ndonjë “rrugaçëri” … s’do mend po i mërzite zonjushat dhe reagojnë.
Peshat dhe teshat nuk rëndojnë sa gjykimet mediokre që mban kurrizi i një femre, një femre të atillë që nuk lejon të deshifrohet, që lejon ta duash sado pak… pa u ndjerë në faj.
Një femër që nuk kapet prej flokësh se me flokët të zë.
Ajo është Tekla femër çuditshmërisht e egër, kujdes jo e egërsuar!
Piktura Juana Romani
Ajo nuk ka emër
Flokët e saj të zeza ende shkëlqejnë nga larg. Duket, posi, ka qenë e bukur. Edhe sytë i shkëlqejnë akoma, ashtu sikur lëkura e errët. Moshën nuk ia dalloj. Tepër e lodhur për të qenë e re, tepër e fortë për të qenë e vjetër. Nuk e di se nga vjen, e ç’rëndësi ka?
—A u lodhe? Ditën e mirë…— aq arrita të nxjerr
—Të falënderoj që më fole, m’u duk dhe mua vetja njeri, nuk jam e padukshme.
—Sigurisht nuk je…— shtanga se tha atë që kisha në zemër
Tani sa herë derdh plehrat marr uratën e asaj zonje. Po, zonjë! Se zonjë është. Ajo fshihet pak, sikur mbulon fytyrën… me turp… Ndërsa gërrmon plastikë në kazan. Sikur fsheh ndonjë ëndërr të saj të bukur. Unë e ëndërroj veshur me të kuqe, me një lule në vesh, mbase me të gjitha dhëmbët…më bukur do qeshte, por, fjalën e mirë ma përshpërit çdo herë dhe më bekon njësoj. Nuk është e padukshme
Piktura Urban Larsson
Nilde dhe Clarice
Jashtë u err. Dendur errësira e pashpjegueshme mbërriti tek këmbët e tyre. Thirrjet e dhimbshme dhe ofshamat e botës u bën kor. Ndezen çdo shandan e llamb. Shtëpia e tyre vezullonte nga jashtë si xixellonjë e vetme. Njëra shkruante fjalë tjetra muzikë. Njëra mbillte lule tjetra i mblidhte. Një lozte instrumentin tjetra kërcente. Hapën librat e përrallave, sajuan lodra, iskenuan teatër. Mbi të gjitha zbërthyen fjalë të vjetra e shpikën të reja. U morën me gjithçka të kotë. Kotësia krijon armëpushime. Drita iu qendis nën lekurë.
Ato në terr ndriçuan në dije e në mosdije.
Nëse ke dëshirë zbulo shkrimet e mia në italisht C’è tanto da dire su cosa non dicono…
Faleminderit që kalove këtej!
