Nga kapitulli i parë
Ajo u zgjua herët atë mëngjes porse dielli nuk kishte lindur akoma. Ora shënonte pesë e tridhjetë minuta e së dielës. Pa e kuptuar fare, ishte ngritur nga shtrati, kishte hapur grilat dhe po shijonte pamjen që të ofronte rrezatimi i diellit në atë mëngjes të bukur pranveror. Kishte kohë pa u ndierë e tillë, e qetë, pa asnjë mendim në kokë dhe në ato momente mendonte vetëm për rrezet e diellit. Ajo dhomë kishte qëndruar në errësirë për një kohë të gjatë, thuajse një vit. Në asnjë moment gjatë kësaj kohe nuk kishte dashur që rrezet e diellit të deportonin në dhomën e saj. Boll ishte e detyruar t’i shihte ato kur dilte jashtë shtëpisë për të shkuar në shkollë. Ditët e saj ishin njësoj, shtëpi-shkollë dhe anasjelltas, nga e hëna në të premte ndërsa gjatë fundjavës qëndronte e mbyllur në dhomë. Shumë pak herë e motra e kishte bindur të bashkohej me to, për të ngrënë së bashku drekën e së dielës. Bisedat me familjen ishin të pakta duke përjashtuar ato më të zakonshmet. E ëma e pyeste si kishte kaluar në shkollë, ose në kishte ndonjë shoqe me të cilën ishte afruar pak më shumë, por Sindi i përgjigjej thjesht, “Ditë e zakonshme, ma!” dhe largohej menxitim drejt dhomës së saj. I ati ishte fjalëpak. Ai ndjenjat e tij i shprehte duke e përqafuar. Çdo ditë, ai i ngjitej në dhomë, trokiste, hynte brenda, i jepte një përqafim, e puthte tek balli dhe dilte. Asnjëherë nuk kishte guxuar ta pyeste pse grilat e dhomës së saj të gjumit duhet tëqëndronin mbyllur. Disa herë i kishte blerëndonjë dhuratë të vogël. Asaj i pëlqente shumë e kaltra dhe i ati, sa herë që shihte diçka në atë ngjyrë, nuk ngurronte t’ja merrte.
Një ditë ai kishte parë një kornizë të vogël, ku në të ishte pikturuar një pendë në ngjyrë të kaltër e në krah të saj qëndronte njëvajzë e vogël, e pikturuar po me të njëjtat tonalitete ngjyrash: e kaltër, gri, jeshile, thuajse të përafërta me njëra-tjetrën. Atë ditë Sindi nuk kishte qenë në shtëpi kur i ati ishte kthyer nga puna, kishte shkuar të merrte një libër në bibliotekë. Ai ia kishte vendosur mbi shtrat pikturën, me një mbishkrim këtë herë “Për diellin e ditëve të mia!”
Kur Sindi u kthye, ai e përshëndeti si çdo ditë me një përqafim, por nuk i tha asgjë për dhuratën. Sindi u ngjit në dhomë, pa dhuratën mbi shtrat por nuk e hapi, lexoi thjesht dedikimin dhe e vendosi në dollap. Nga ajo ditë, i ati nuk e kishte parë më pikturën, por as nuk e kishte pyetur të bijën nëse i kishte pëlqyer. Ai mendonte çdo ditë me vete se detyra e tij kryesore ishte të bënte të bijën të buzëqeshte sërish e të kalonte kohë me të. Të kalonin momente të bukura, të katër bashkë por kjo, në ato momente, ishte e pamundur.
Ndonjëherë njerëzit dehen nga aroma e jetës, nga kërkesat e së përditshmes që kanë ndaj vetes, vrapojnë çdo ditë në kërkim të lumturisë por kur diçka nga e zakonshmja, e përditshmja shkon ndryshe, aty arrijnë të kuptojmë që kanë qenë të lumtur por nuk e kanë kuptuar e vlerësuar sa duhet. Asgjë, asgjë nuk është perfekte, çdo gjë ka një “Pse”, “Sikur”. E rëndësishme është që të jemi të qetë me veten në situatat tona të përditshme, të mos mendojmë çdo gjë të zymtë. Nuk duhet të shohim gjithmonë negativitet tek të tjerët, nga mënyra se si ne shohim veten e të tjerët, veç nga kjo varet lumturia e gjithsecilit.
Ai po përpiqej shumë të ringrihej, t’i bënte ballë çdo dallge, stuhie që mund t’i vintenë jetë. Kurrë nuk kishte menduar se një dallgëkaq e madhe do ta përplaste fort pas një shkëmbi, atë dhe vajzën e tij të vogël. Tashmë ai po ringrihej përsëri, nuk mund të qëndronte aty përdhe as edhe një moment. Ai duhej t’i zgjaste dorën të bijave, bashkëshortes dhe duhet takapërcente këtë mërzi që i kishte kapluar ditët për gati një vit. Atij i dridhej buza sa herë shihte sytë e trishtuar të së bijës. Bora mund të shkrijë dhe bashkë me të humbet çdo gjë që ajo sjell, ftohtësinë apo bardhësinë, por njeriu nuk mund të humbasë asnjëherë, asgjë nga ajo ç’ka të tijën. Nëse shpresojmë, çdo gjë mund të rilindë, edhe nëseduket sikur ka humbur. Dështimi nuk duhet asnjëherë të jetë pjesë e një rrugëtimi. Ai në një pikë të jetës sjell rilindjen e diçkaje më të fortë, më të sigurt, më të bukur. Ndoshta dhimbjet mbeten të stampuara dhe nuk fshihen kurrë,por as shpresa e rilindjes nuk fshihet kurrë.
Kështu që të dyja janë në të njëjtën peshore, në të njejtën vijë të kuqe, duhet vetëm të dimë se si t’i flasim vetes.Mamaja e Sindit ishte nje zonjë e bukur, e hollë, e gjatë dhe kishte një ëmbëlsi në fytyrë që e bënte të dukej e buzëqeshur gjithë kohës. Këtë ëmbëlsi ia kishte trashëguar edhe të bijës, Sindit. Ndërsa Klara, vajza e madhe e shtëpisë ishte si i ati, ajo kishte tipare të errëta, ishte serioze në pjesën më të madhe të kohës, kishte sy të kaltër e të vegjël, po si ai. Ishte tip shumë energjik, mundohej që gjatë gjithë ditës të ishte e zenë duke bëre diçka. Aktivitetet sportive i pëlqenin shumë, stërvitej në volejboll, alpinizëm, not, për të cilat gjente gjithmonë kohë. Tashmë po mundohej të krijonte një kurs gjimnastike për fëmijë ku të ishte ajo në rolin e instruktores. Patjetër dhe studimet e larta që kishte mbaruar në Fakultetin e Fiskulturës nuk ishin të rastësishme. Disa herë kishte marrë dhe të motrën, Sindin me vete kur kishin qenë në Shqipëri se tani i dukej e pamundur ta bindte. Por kjo për vetë faktin se Sindi ishte pak natyrë tjetër, i pelqente të lexonte më shumë, kalonte orë mbi libradhe nuk mërzitej. Madje dhe ato herë qe kishte shkuar me Klarën, kishte qenë kur grupi i alpinizmit që e motra bënte pjesë kishte organizuar diçka ku asaj i ishte dukur interesante. Sindi mbushte 16-vjeçe për pak ditë, mami dhe babi i kishin marrë dhuratat, edhe pse nuk ishin të sigurt që ajo do t’i vendoste ose nëse do pranonte të festonte. Nëse do t’i lejonte vetes të hapte një faqe të re në jetën e saj. Ndonjëherë njerëzit pandehin sikur kanë informacion për çdo gjë, sikur janë të përgatitur për gjithçka, por ja që jeta të sjell të papritura që të lëndojnë, ashtu sikur sjell momente gëzimi.
Tashmë familja e tyre ishte përballur me disa përplasje dhe trazira që i kishin shkaktuar dallgët e papritura, por ishin duke luftuar që tërikthenin lumturinë e harmoninë, të cilat në ato momente mungonin. Secili nga ata të katër ishte një luftëtar i heshtur, pasi të gjithë po luftonin në mënyrën e vet për të gjetur qetësinë që shpirtit të tyre që ishte prishur prej kohësh. Një qetësi që ata e kishin ndërtuar dhe arritur me aq sakrifica, por që dikush guxoi t’ua prishë në mënyrë të vullnetshme nga shpirtligësia që e karakterizonte atë qenie njerëzore të neveritshme.
Ajo u zgjua herët atë mëngjes porse dielli nuk kishte lindur akoma. Ora shënonte pesë e tridhjetë minuta e së dielës. Pa e kuptuar fare, ishte ngritur nga shtrati, kishte hapur grilat dhe po shijonte pamjen që të ofronte rrezatimi i diellit në atë mëngjes të bukur pranveror. Kishte kohë pa u ndierë e tillë, e qetë, pa asnjë mendim në kokë dhe në ato momente mendonte vetëm për rrezet e diellit. Ajo dhomë kishte qëndruar në errësirë për një kohë të gjatë, thuajse një vit. Në asnjë moment gjatë kësaj kohe nuk kishte dashur që rrezet e diellit të deportonin në dhomën e saj. Boll ishte e detyruar t’i shihte ato kur dilte jashtë shtëpisë për të shkuar në shkollë. Ditët e saj ishin njësoj, shtëpi-shkollë dhe anasjelltas, nga e hëna në të premte ndërsa gjatë fundjavës qëndronte e mbyllur në dhomë. Shumë pak herë e motra e kishte bindur të bashkohej me to, për të ngrënë së bashku drekën e së dielës. Bisedat me familjen ishin të pakta duke përjashtuar ato më të zakonshmet.
E ëma e pyeste si kishte kaluar në shkollë, ose në kishte ndonjë shoqe me të cilën ishte afruar pak më shumë, por Sindi i përgjigjej thjesht, “Ditë e zakonshme, ma!” dhe largohej me nxitim drejt dhomës së saj. I ati ishte fjalëpak. Ai ndjenjat e tij i shprehte duke e përqafuar. Çdo ditë, ai i ngjitej në dhomë, trokiste, hynte brenda, i jepte një përqafim, e puthte tek balli dhe dilte. Asnjëherë nuk kishte guxuar ta pyeste pse grilat e dhomës së saj të gjumit duhet të qëndronin mbyllur. Disa herë i kishte blerë ndonjë dhuratë të vogël. Asaj i pëlqente shumë e kaltra dhe i ati, sa herë që shihte diçka në atë ngjyrë, nuk ngurronte t’ja merrte.
Një ditë ai kishte parë një kornizë të vogël, ku në të ishte pikturuar një pendë në ngjyrë të kaltër e në krah të saj qëndronte një vajzë e vogël, e pikturuar po me të njëjtat tonalitete ngjyrash: e kaltër, gri, jeshile, thuajse të përafërta me njëra-tjetrën. Atë ditë Sindi nuk kishte qenë në shtëpi kur i ati ishte kthyer nga puna, kishte shkuar të merrte një libër në bibliotekë. Ai ia kishte vendosur mbi shtrat pikturën, me një mbishkrim këtë herë “Për diellin e ditëve të mia!”
Kur Sindi u kthye, ai e përshëndeti si çdo ditë me një përqafim, por nuk i tha asgjë për dhuratën. Sindi u ngjit në dhomë, pa dhuratën mbi shtrat por nuk e hapi, lexoi thjesht dedikimin dhe e vendosi në dollap.
Nga ajo ditë, i ati nuk e kishte parë më pikturën, por as nuk e kishte pyetur të bijën nëse i kishte pëlqyer. Ai mendonte çdo ditë me vete se detyra e tij kryesore ishte të bënte të
bijën të buzëqeshte sërish e të kalonte kohë me të. Të kalonin momente të bukura, të katër bashkë por kjo, në ato momente, ishte e pamundur.
Ndonjëherë njerëzit dehen nga aroma e jetës, nga kërkesat e së përditshmes që kanë ndaj vetes, vrapojnë çdo ditë në kërkim të lumturisë por kur diçka nga e zakonshmja, e përditshmja shkon ndryshe, aty arrijnë të kuptojmë që kanë qenë të lumtur por nuk e kanë kuptuar e vlerësuar sa duhet. Asgjë, asgjë nuk është perfekte, çdo gjë ka një “Pse”, “Sikur”. E rëndësishme është që të jemi të qetë me veten në situatat tona të përditshme, të mos mendojmë çdo gjë të zymtë. Nuk duhet të shohim gjithmonë negativitet tek të tjerët, nga mënyra se si ne shohim veten e të tjerët, veç nga kjo varet lumturia e gjithsecilit.
Ai po përpiqej shumë të ringrihej, t’i bënte ballë çdo dallge, stuhie që mund t’i vinte në jetë. Kurrë nuk kishte menduar se një dallgë kaq e madhe do ta përplaste fort pas një shkëmbi, atë dhe vajzën e tij të vogël. Tashmë ai po ringrihej përsëri, nuk mund të qëndronte aty përdhe as edhe një moment. Ai duhej t’i zgjaste dorën të bijave, bashkëshortes dhe duhet ta kapërcente këtë mërzi që i kishte kapluar ditët për gati një vit. Atij i dridhej buza sa herë shihte sytë e trishtuar të së bijës.
Bora mund të shkrijë dhe bashkë me të humbet çdo gjë që ajo sjell, ftohtësinë apo bardhësinë, por njeriu nuk mund të humbasë asnjëherë, asgjë nga ajo ç’ka të tijën. Nëse shpresojmë, çdo gjë mund të rilindë, edhe nëse duket sikur ka humbur. Dështimi nuk duhet asnjëherë të jetë pjesë e një rrugëtimi. Ai në një pikë të jetës sjell rilindjen e diçkaje më të fortë, më të sigurt, më të bukur. Ndoshta dhimbjet mbeten të stampuara dhe nuk fshihen kurrë, por as shpresa e rilindjes nuk fshihet kurrë.
Kështu që të dyja janë në të njëjtën peshore, në të njejtën vijë të kuqe, duhet vetëm të dimë se si t’i flasim vetes.
Mamaja e Sindit ishte nje zonjë e bukur, e hollë, e gjatë dhe kishte një ëmbëlsi në fytyrë që e bënte të dukej e buzëqeshur gjithë kohës. Këtë ëmbëlsi ia kishte trashëguar edhe të bijës, Sindit. Ndërsa Klara, vajza e madhe e shtëpisë ishte si i ati, ajo kishte tipare të errëta, ishte serioze në pjesën më të madhe të kohës, kishte sy të kaltër e të vegjël, po si ai. Ishte tip shumë energjik, mundohej që gjatë gjithë ditës të ishte e zenë duke bëre diçka. Aktivitetet sportive i pëlqenin shumë, stërvitej në volejboll, alpinizëm, not, për të cilat gjente gjithmonë kohë.
Tashmë po mundohej të krijonte një kurs gjimnastike për fëmijë ku të ishte ajo në rolin e instruktores. Patjetër dhe studimet e larta që kishte mbaruar në Fakultetin e Fiskulturës nuk ishin të rastësishme. Disa herë kishte marrë dhe të motrën, Sindin me vete kur kishin qenë në Shqipëri se tani i dukej e pamundur ta bindte. Por kjo për vetë faktin se Sindi ishte pak natyrë tjetër, i pelqente të lexonte më shumë, kalonte orë mbi libradhe nuk mërzitej. Madje dhe ato herë qe kishte shkuar me Klarën, kishte qenë kur grupi i alpinizmit që e motra bënte pjesë kishte organizuar diçka ku asaj i ishte dukur interesante.
Sindi mbushte 16-vjeçe për pak ditë, mami dhe babi i kishin marrë dhuratat, edhe pse nuk ishin të sigurt që ajo do t’i vendoste ose nëse do pranonte të festonte. Nëse do t’i lejonte vetes të hapte një faqe të re në jetën e saj. Ndonjëherë njerëzit pandehin sikur kanë informacion për çdo gjë, sikur janë të përgatitur për gjithçka, por ja që jeta të sjell të papritura që të lëndojnë, ashtu sikur sjell momente gëzimi. Tashmë familja e tyre ishte përballur me disa përplasje dhe trazira që i kishin shkaktuar dallgët e papritura, por ishin duke luftuar që të rikthenin lumturinë e harmoninë, të cilat në ato momente mungonin. Secili nga ata të katër ishte një luftëtar i heshtur, pasi të gjithë po luftonin në mënyrën e vet për të gjetur qetësinë që shpirtit të tyre që ishte prishur prej kohësh. Një qetësi që ata e kishin ndërtuar dhe arritur me aq sakrifica, por që dikush guxoi t’ua prishë në mënyrë të vullnetshme nga shpirtligësia që e karakterizonte atë qenie njerëzore të neveritshme.
Ajo u zgjua herët atë mëngjes porse dielli nuk kishte lindur akoma. Ora shënonte pesë e tridhjetë minuta e së dielës. Pa e kuptuar fare, ishte ngritur nga shtrati, kishte hapur grilat dhe po shijonte pamjen që të ofronte rrezatimi i diellit në atë mëngjes të bukur pranveror. Kishte kohë pa u ndierë e tillë, e qetë, pa asnjë mendim në kokë dhe në ato momente mendonte vetëm për rrezet e diellit. Ajo dhomë kishte qëndruar në errësirë për një kohë të gjatë, thuajse një vit. Në asnjë moment gjatë kësaj kohe nuk kishte dashur që rrezet e diellit të deportonin në dhomën e saj. Boll ishte e detyruar t’i shihte ato kur dilte jashtë shtëpisë për të shkuar në shkollë. Ditët e saj ishin njësoj, shtëpi-shkollë dhe anasjelltas, nga e hëna në të premte ndërsa gjatë fundjavës qëndronte e mbyllur në dhomë. Shumë pak herë e motra e kishte bindur të bashkohej me to, për të ngrënë së bashku drekën e së dielës. Bisedat me familjen ishin të pakta duke përjashtuar ato më të zakonshmet.
E ëma e pyeste si kishte kaluar në shkollë, ose në kishte ndonjë shoqe me të cilën ishte afruar pak më shumë, por Sindi i përgjigjej thjesht, “Ditë e zakonshme, ma!” dhe largohej me nxitim drejt dhomës së saj. I ati ishte fjalëpak. Ai ndjenjat e tij i shprehte duke e përqafuar. Çdo ditë, ai i ngjitej në dhomë, trokiste, hynte brenda, i jepte një përqafim, e puthte tek balli dhe dilte. Asnjëherë nuk kishte guxuar ta pyeste pse grilat e dhomës së saj të gjumit duhet të qëndronin mbyllur. Disa herë i kishte blerë ndonjë dhuratë të vogël. Asaj i pëlqente shumë e kaltra dhe i ati, sa herë që shihte diçka në atë ngjyrë, nuk ngurronte t’ja merrte. Një ditë ai kishte parë një kornizë të vogël, ku në të ishte pikturuar një pendë në ngjyrë të kaltër e në krah të saj qëndronte një vajzë e vogël, e pikturuar po me të njëjtat tonalitete ngjyrash: e kaltër, gri, jeshile, thuajse të përafërta me njëra-tjetrën. Atë ditë Sindi nuk kishte qenë në shtëpi kur i ati ishte kthyer nga puna, kishte shkuar të merrte një libër në bibliotekë. Ai ia kishte vendosur mbi shtrat pikturën, me një mbishkrim këtë herë “Për diellin e ditëve të mia!”
Kur Sindi u kthye, ai e përshëndeti si çdo ditë me një përqafim, por nuk i tha asgjë për dhuratën. Sindi u ngjit në dhomë, pa dhuratën mbi shtrat por nuk e hapi, lexoi thjesht dedikimin dhe e vendosi në dollap.
Nga ajo ditë, i ati nuk e kishte parë më pikturën, por as nuk e kishte pyetur të bijën nëse i kishte pëlqyer. Ai mendonte çdo ditë me vete se detyra e tij kryesore ishte të bënte të bijën të buzëqeshte sërish e të kalonte kohë me të. Të kalonin momente të bukura, të katër bashkë por kjo, në ato momente, ishte e pamundur.
Ndonjëherë njerëzit dehen nga aroma e jetës, nga kërkesat e së përditshmes që kanë ndaj vetes, vrapojnë çdo ditë në kërkim të lumturisë por kur diçka nga e zakonshmja, e përditshmja shkon ndryshe, aty arrijnë të kuptojmë që kanë qenë të lumtur por nuk e kanë kuptuar e vlerësuar sa duhet. Asgjë, asgjë nuk është perfekte, çdo gjë ka një “Pse”, “Sikur”. E rëndësishme është që të jemi të qetë me veten në situatat tona të përditshme, të mos mendojmë çdo gjë të zymtë. Nuk duhet të shohim gjithmonë negativitet tek të tjerët, nga mënyra se si ne shohim veten e të tjerët, veç nga kjo varet lumturia e gjithsecilit.
Ai po përpiqej shumë të ringrihej, t’i bënte ballë çdo dallge, stuhie që mund t’i vinte në jetë. Kurrë nuk kishte menduar se një dallgë kaq e madhe do ta përplaste fort pas një shkëmbi, atë dhe vajzën e tij të vogël. Tashmë ai po ringrihej përsëri, nuk mund të qëndronte aty përdhe as edhe një moment. Ai duhej t’i zgjaste dorën të bijave, bashkëshortes dhe duhet ta kapërcente këtë mërzi që i kishte kapluar ditët për gati një vit. Atij i dridhej buza sa herë shihte sytë e trishtuar të së bijës.
Bora mund të shkrijë dhe bashkë me të humbet çdo gjë që ajo sjell, ftohtësinë apo bardhësinë, por njeriu nuk mund të humbasë asnjëherë, asgjë nga ajo ç’ka të tijën. Nëse shpresojmë, çdo gjë mund të rilindë, edhe nëse duket sikur ka humbur. Dështimi nuk duhet asnjëherë të jetë pjesë e një rrugëtimi. Ai në një pikë të jetës sjell rilindjen e diçkaje më të fortë, më të sigurt, më të bukur. Ndoshta dhimbjet mbeten të stampuara dhe nuk fshihen kurrë, por as shpresa e rilindjes nuk fshihet kurrë.
Kështu që të dyja janë në të njëjtën peshore, në të njejtën vijë të kuqe, duhet vetëm të dimë se si t’i flasim vetes.
Mamaja e Sindit ishte nje zonjë e bukur, e hollë, e gjatë dhe kishte një ëmbëlsi në fytyrë që e bënte të dukej e buzëqeshur gjithë kohës. Këtë ëmbëlsi ia kishte trashëguar edhe të bijës, Sindit. Ndërsa Klara, vajza e madhe e shtëpisë ishte si i ati, ajo kishte tipare të errëta, ishte serioze në pjesën më të madhe të kohës, kishte sy të kaltër e të vegjël, po si ai. Ishte tip shumë energjik, mundohej që gjatë gjithë ditës të ishte e zenë duke bëre diçka. Aktivitetet sportive i pëlqenin shumë, stërvitej në volejboll, alpinizëm, not, për të cilat gjente gjithmonë kohë.
Tashmë po mundohej të krijonte një kurs gjimnastike për fëmijë ku të ishte ajo në rolin e instruktores. Patjetër dhe studimet e larta që kishte mbaruar në Fakultetin e Fiskulturës nuk ishin të rastësishme. Disa herë kishte marrë dhe të motrën, Sindin me vete kur kishin qenë në Shqipëri se tani i dukej e pamundur ta bindte. Por kjo për vetë faktin se Sindi ishte pak natyrë tjetër, i pelqente të lexonte më shumë, kalonte orë mbi libradhe nuk mërzitej. Madje dhe ato herë qe kishte shkuar me Klarën, kishte qenë kur grupi i alpinizmit që e motra bënte pjesë kishte organizuar diçka ku asaj i ishte dukur interesante.
Sindi mbushte 16-vjeçe për pak ditë, mami dhe babi i kishin marrë dhuratat, edhe pse nuk ishin të sigurt që ajo do t’i vendoste ose nëse do pranonte të festonte. Nëse do t’i lejonte vetes të hapte një faqe të re në jetën e saj. Ndonjëherë njerëzit pandehin sikur kanë informacion për çdo gjë, sikur janë të përgatitur për gjithçka, por ja që jeta të sjell të papritura që të lëndojnë, ashtu sikur sjell momente gëzimi. Tashmë familja e tyre ishte përballur me disa përplasje dhe trazira që i kishin shkaktuar dallgët e papritura, por ishin duke luftuar që të rikthenin lumturinë e harmoninë, të cilat në ato momente mungonin. Secili nga ata të katër ishte një luftëtar i heshtur, pasi të gjithë po luftonin
në mënyrën e vet për të gjetur qetësinë që shpirtit të tyre që ishte prishur prej kohësh. Një qetësi që ata e kishin ndërtuar dhe arritur me aq sakrifica, por që dikush guxoi t’ua prishë në mënyrë të vullnetshme nga shpirtligësia që e karakterizonte atë qenie njerëzore të neveritshme. . .
Lexime ndërgjegjësuese
Duhet një forcë e delikatesë në masën e duhur për të treguar historitë e tilla! Historitë që vijnë nga jeta reale, që prekin abuzimet, dhunën dhe rindërtimim njerëzor kërkojnë të jenë “të peshuara” mirë para se të tregohen. Përqafo veten, përveç se një titull pozitiv, vjen si slogan universal, dhe bashkë me ngjarjen e kallzuar në libër, godet me një qëllim të caktuar social. I shkruar me inteligjencë, pa rëndesa. Një ftesë, të përqafojmë veten dhe të tjerët të cilëve nuk ua dimë historinë.
Librin mund ta gjeni tek kjo Faqja e autorës.
Faleminderit që je këtu!
