Blog

E njihni? Unë po. Është beteja që shpesh dëgjon midis dy njerëzve që duan të bëjnë sikur po interesohen për njeri-tjetrin. Njëri hedh, tjetri pret. Njëri ankohet, tjetri duhet të shtojë të paktën një ankesë, që të fitojë. I pari vazhdon e tjetri, duhet t’ia kalojë. Derisa sfilitet njëri. Derisa njëri duhet të ndihet keq se nuk qenka dhe aq keq. Çfarë fitohet? Fitohet një ndjesi e habitshme krenarie e mbuluar me viktimizëm. E mira nuk ka fund por as e keqja. Prandaj ia vlen apo jo të luftosh? Në vend të kërkosh të mirat më mirë të mburresh me të këqijat. E pra, e si të jetë tjetri më i sëmurë se unë, ah po halle? Halle kam unë më shumë.

Ushqehemi me shijen e ëmbël të dhembjeve të vogla të jetës, sikur na bëjnë të ndihemi më të mirë. Sikur meritojmë më shumë. E luftojmë të gjithë këtë betejë, është e pashmangshme. Qenka njerëzore. Kur e luaj këtë lojë më vjen të qesh se e di që kam më pak halle se ty, por se si ti rrotulloj fjalët dhe fitoj. E ti ikën o i zi sikur nuk ke halle, i zhgënjyer. Disa e duan hallin më shumë se vetë jeta. Disave u duhet halli. Sepse çfarë do të ishte jeta e tyre nëse nuk do të kishin një gjë për tu qarë?

Unë dua të humbas luftën e ankesës, më mirë po tërhiqem. Nuk dua të luaj më. Kur jam keq, më mirë nuk po ia them njeriu. Lë të kujtojnë se jam mirë. Se edhe të jesh mirë nuk është faj apo jo? Se kur vuan ia vlen të shijosh çfarë të mbetet. Mua më mbetet ta marr veten me të mira se sa të rri e t’ua mbush mendjen njerëzve.

Unë do të ndez qirinjtë, do bëj një dush e do dëgjoj muzikë, mbase dhe do kërcej. Unë dhe hallet e mia! Se mund të jem e mirë edhe kështu. Mund të jem e mirë edhe pa u dukur mjerane. E po pata një hall, në vend se të luftoj kot …më mirë po e zgjidh.